РЭЛІГІЙНАЯ АБШЧЫНА
ХРЫСЦІЯН ВЕРЫ ЕВАНГЕЛЬСКАЙ

РАТАВАЦЬ НЕЛЬГА ГУБІЦЬ

Спасти нельзя губить

Вітаю вас, браты і сёстры. Я хачу праславіць Госпада праз гэта сведчанне. Мяне клічуць Саша, мне 26 гадоў, каля васьмі гадоў я ўжываў наркотыкі. Нарадзіўся ў Мінску ў няшчаснай сям’і: мой бацька піў, і цвярозым я яго амаль не бачыў; калі мне было восем гадоў, бацькі развяліся. Мама працавала, каб пракарміць дваіх дзяцей. Нейкі час вадзіла мяне ў нядзельную школу, хоць і не ведала Жывога Бога. Проста вернікі дапамагалі дзецям адзеннем і іншымі спосабамі падтрымлівалі тых, хто меў патрэбу, а мы мелі патрэбу. Але потым яе адгаварылі, каб не аддавала дзіцяці евангелістам, і гэты час скончыўся. Маё ж дзіцячае сэрца не падзяляла людзей па канфесіях, і я памятаю, што засмуціўся. Аднак Царква тады, як і цяпер, малілася за дзяцей нядзельнай школы, а Госпад чуў малітвы, захоўваў мяне заўсёды, і вельмі відавочна стукаўся ў маё сэрца. Будучы маленькім хлопчыкам, я насіў крыжык і, як разумеў, маліўся Богу. Але, калі стаў падлеткам, зняў яго - мой светапогляд мяняўся.

Я рос на вуліцы з такімі ж рабятамі з такіх жа сем’яў, і гора ў нашых дамах аб’ядноўвала нас у сям’ю, як нам тады здавалася. Сярод хлопчыкаў і дзяўчынак старэйшых за нас, самымі паважанымі былі такія, якія мелі нейкае дачыненне да крыміналу. У іх мы бачылі вобраз моцнага, упэўненага мужчыны, чаго якраз не хапала дома. У школе вучыўся нядрэнна, але паводзіў сябе жудасна: прывады ў міліцыю, дробныя крадзяжы, хуліганства, бойкі, алкаголь, першыя наркотыкі ... З трох школ мяне выганялі за паводзіны, цудам скончыў чацвёртую. Бацькі аднакласнікаў забаранялі сваім дзецям мець зносіны са мной. У мяне сфармаваўся цвёрды прынцып: усяго можна дамагчыся з пазіцыі сілы. Чамусьці мы былі ўпэўненыя, што, прытрымліваючыся гэтага прынцыпу, вырвемся з шэрага, мёртвага раёна, станем на ногі і будзем паспяховымі, будзем жыць добра.

Але ўсё аказалася з дакладнасцю наадварот. Д’ябал - ашуканец, і тое, у што мы верылі, чаго дамагаліся, аказалася ілжывай мэтай. І за нашы памылкі і грахі нам даводзілася балюча плаціць. Лёсы маіх сяброў склаліся вельмі сумна. Маладыя людзі паміралі. Першы блізкі сябар павесіўся. Другі нецвярозым разбіўся на машыне (Бог захоўваў, я ў апошні момант не сеў у тую машыну). Трэці разам са мной прыняў смяротную дозу наркотыкаў і памёр (я цудам і на ласцы Бога застаўся жывы). Я не буду працягваць гэты спіс. Гэта былі блізкія, не пабаюся сказаць, родныя мне людзі, некаторых я любіў. З тым хлопцам, які памёр ад перадазіроўкі, мы часта размаўлялі пра Бога, ён быў добрым чалавекам ў дабрынёй. Але калі б мы тады ведалі, што нам рабіць! Тое ўяўленне пра наркаманаў, якім грамадства выносіла нам прысуд, сцвярджаючы, што «былых наркаманаў не бывае», што мы павінны быць ізаляваныя ад нармальных людзей і таму падобнае, зажыва хавала нас і не давала нам шанцаў. Што тут казаць, калі, калі я прыйшоў у памесную царкву, каб запрасіць святара на пахаванне, мне сказалі, што наркаманаў не «адпяваюць», таму што іх прыраўноўваюць да самагубцаў і яны ўсё роўна трапляюць у пекла. Я тады прыдумаў іншую гісторыю смерці, каб толькі ў майго сябра на пахаванні быў святар як ва ўсіх нармальных людзей.

Колькі перадазіровак было ў мяне я не змагу злічыць. У 18 гадоў я першы раз апынуўся ў рэанімацыі, потым яшчэ, і яшчэ ... Я часта быў у кроку ад смерці, але я не мог сам спыніцца.

А Госпад працягваў захоўваць мяне і ўсяляк казаў мне пра Сябе. Аднойчы мяне затрымалі за злачынства і прывезлі на месца яго здзяйснення, каб сфатаграфаваць пры сведках. Аператыўнікі знайшлі двух людзей: мінака мужчыну і жанчыну-дворніка. І ў той час, пакуль мяне вадзілі і фатаграфавалі з імі, жанчына пачала спачуваць мне, я ўбачыў, што ёй шчыра мяне шкада. Яна казала, што трэба звярнуцца да Бога і пайсці ў царкву, што гэта мне дапаможа. Гэта была першая евангелізацыя для мяне. Аператыўнікі спачатку смяяліся, а потым яна пачала надакучваць ім. Мне было тады не да смеху, мяне ламала, і ўсе дні, пакуль быў затрыманы, маліў Бога аб літасці. Бог явіў ласку, мяне не пасадзілі, я вярнуўся да ранейшага ладу жыцця, думаючы, што зноў пашанцавала. Гэтая жанчына апынулася з царквы "Віфанія", але я нічога не ведаў пра евангельскія цэрквы, я нават такога слова «евангелле» не ведаў, а з дзіцячых успамінаў засталася толькі памяць пра добрых вернікаў і ўсё. Што ёсць магчымасць жыць па-іншаму, я ўжо не верыў, і куды пайсці не ведаў. Усе медыцынскія і сацыяльныя метады барацьбы з наркотыкамі не працавалі ні са мной, ні з маімі прыяцелямі, хоць было выдаткавана шмат сіл і грошай. Ніхто з блізкіх і родных у мяне ўжо не верыў: яны адварочваліся ад мяне, рабілі выгляд, што мяне ўжо няма, што я не жыхар. Толькі мама казала: «Саша, ты не наркаман!»

Бывшие наркоманы бывают! Александр Занько, 26 лет, г. Минск

І я ўдзячны Богу, што Ён ёсць. У арганізацыі "Маці супраць наркотыкаў" маёй маме далі надзею: распавялі, што ёсць цэрквы і рэабілітацыйныя цэнтры, дзе могуць дапамагчы. Я паехаў у цэнтр і да майго здзіўлення заўважыў, што ноччу спаў добра і мяне не ламала. Праз тыдзень я зразумеў, што не палю і нават не думаў аб цыгарэтах гэты час. Мяне вельмі здзівіла, што навакольныя наркаманы такія актыўныя: усміхаюцца, жартуюць, поўныя жыццёвай энергіі і выглядаюць шчаслівымі. Спачатку думаў, што ім дадаюць нешта ў ежу ці самі яны ўжываюць яшчэ невядомы мне наркотык. Але гэта былі абсалютна цвярозыя людзі, якіх ажывіў Бог, літаральна ўваскрэсіў з мёртвых. Цяжка было паверыць, што мне нехта можа дапамагаць бескарысліва, я доўга шукаў у чым тут падвох, але не знайшоў, затое знайшоў Бога. Я пакаяўся, і з таго часу маё жыццё змянілася. Я здабыў веру, што можна жыць па-іншаму. Бог дае надзею нават самому безнадзейнаму і адкінутаму чалавеку, Ён прымае ўсіх.

Я хачу заўважыць, што чалавек, які палюбіў Бога, быў народжаны звыш і асабіста знаёмы з Ім, ужо не зможа быць шчаслівым без Яго. На жаль, я падаў, адыходзіў ад царквы і не адразу пайшоў за Хрыстом. Калі я ўпершыню апынуўся ў цэнтры, мне было каля 20 гадоў, і я не ўсведамляў усёй сур’ёзнасці таго, што адбывалася са мной так, як разумею і бачу цяпер. Мне прыйшлося зноў і зноў разбівацца, каб пачаць шанаваць свабоду і міласэрнасць Бога. Многія ўнутраныя сцвярджэнні, з якімі мне не хацелася расставацца, я змог пакінуць толькі пасля падзенняў, прайшоўшы праз боль і пакуты. Я нікому не жадаю адыходзіць ад Бога, таму што можна не паспець вярнуцца, а гэта страшна. І хачу сказаць, што бяспечней і лепш для чалавека дазволіць Богу змяніць сэрца, будучы ў царкве.

Увесь гэты час ішоў працэс майго фарміравання гатоўнасці рушыць услед за Хрыстом. У некага ён праходзіць хутчэй, у некага даўжэй. Хачу расказаць, як Бог навучыў мяне дараваць. Будучы другі раз у цэнтры, я доўга не мог дараваць аднаму блізкаму мне чалавеку. Ён здрадзіў мне вельмі жорсткім чынам, прычыніўшы сур’ёзны боль. Я не мог спакойна спаць, кожную ноч мне сніліся сны, дзе я жорстка помсціў яму. Я прачынаўся пабітым і марыў пра нашу сустрэчу. Паралельна з гэтым я зноў знаходзіўся пад следствам, праходзіў адразу па дзвюх крымінальных справах абвінавачаным. Разуменне таго, што мяне могуць пасадзіць, і я не змагу адпомсціць свайму крыўдзіцелю ў бліжэйшыя гады, раздзірала мяне. Але колькі разоў я пераконваўся, што дасканалая помста не можа даць задавальнення: проста адны боль змяняецца іншы болем і ўсё. Чытаючы Біблію, я ведаў, што трэба дараваць ворагам, дабраслаўляць кляцьбітоў. Мне было цяжка знаходзіцца ў такім стане, і я маліў Бога, каб дапамог дараваць. Простыя малітвы не давалі поўнай свабоды, і я браў пасты за прабачэнне і за гэтага чалавека. Паступова я пачаў бачыць тое, чаго раней не разумеў і не бачыў: а менавіта сваю ступень віны перад гэтым чалавекам. Але самае галоўнае, я адчуваў, што здраджваў Богу, Якога ведаў да гэтага, яшчэ больш, чым здраджвалі мне. А Ён дараваў мне і просіць таксама дараваць. Я плакаў, каяўся перад Богам. Цяжар сышоў, стала лёгка. Любоў выцесніла крыўду, вылечыла боль, так што мне нават стала шкада майго крыўдзіцеля, бо я з Богам, а ён не. Для мяне гэтыя падзеі былі аднымі з ключавых, у сэрцы жыла любоў і спагада да грэшнікаў. Але гэта ўсё адбывалася ўнутры мяне. Бог жа цудоўным чынам паказаў, як Ён даруе. Госпад учыніў моцнае сведчанне для ўсіх, хто праходзіў са мной праграму ў той час і для мяне асабіста. Справа ў тым, што мы маліліся аб міласьці да мяне з боку закона, каб мяне не пасадзілі. Я як мог казаў пра Бога следчым, цалкам прызнаваў сваю віну. Справа ішла да суду, і я быў гатовы да любога рашэння, як я тады думаў. Але не так апынулася! Ужо сапраўды ніхто не быў гатовы да наступных падзей: Мне даравалі. Дзякуй Богу. Гэта адбылося ў тыя дні, калі я змагаўся ў пастах за прабачэнне, атрымаў чаго просіў і змог дараваць. Да мяне па адрасе прыйшлі два лісты, дзе мяне ставілі ў вядомасць, што крымінальныя пераследы ў дачыненні да мяне спыненыя! Па двух эпізодах! Гэта настолькі незвычайная з’ява для тых, хто разумее, як працуе заканадаўчая сістэма, што некаторыя не паверылі, ды я і сам спачатку думаў, што адбылася памылка. Але гэта быў факт, хоць якім чынам такое магчыма, цяжка зразумець і цяпер. Калі я змог дараваць, Бог вырашыў явіць сведчанне для мяне, у прабачэнні з боку тых, хто не павінен быў дараваць.

У маім жыцці, як і ў жыцці любога верніка, адбываюцца незвычайныя падзеі, якія паказваюць мне на мае памылкі, дапамагаюць мяняцца ў лепшы бок, даюць бачыць ласку і любоў Бога да мяне. Я адчуў, што не адзін у гэтым свеце. Гэта адносіны верніка з Богам, сына з Айцом. Я цаню кожную раніцу, калі адкрываю вочы і разумею, што мне больш не трэба шукаць грошы на наркотыкі, больш не трэба хавацца, баяцца, падманваць. Я вольны. Я па-сапраўднаму шчаслівы, а гэта магчыма толькі ў Богу, калі тварэнне прызнае свайго Творцу. У гэтым свеце нам падмянілі паняцце шчасця. Дзе мы толькі яго не шукаем: у грошах, уладзе, у іншых людзях. І заўсёды расчароўваемся, нам балюча. Глушым боль, хто чым можа. Я глушыў наркотыкамі і не мог спыніцца, таму што боль узмацняўся. Ніхто з людзей не змог мне дапамагчы. Ды і няма такіх магчымасцей у нас: вылечыць параненае сэрца. Аднаму Богу гэта пад сілу.

Я хачу заўважыць, што да гэтага часу сустракаю людзей, якія спрабуюць мне даказаць, што былых наркаманаў не бывае. Бываюць, кажу я. У Мінску ёсць цэлыя цэрквы, дзе іх хапае, проста па іх ужо не скажаш, што яны калісьці прапальвалі свае жыцці. У нашай краіне вельмі шмат маладых людзей гіне ў наркотыках, алкаголі, распусты і іншых грахах. І мала хто ведае, што выхад менавіта ў Богу. Я доўгі час не ведаў, што рабіць. Сябры, якіх хаваў, таксама не ведалі. Мы з вамі ведаем, і не маем права трымаць гэта ў сабе, пазбаўляючы іншых магчымасці жыць. Чалавеку цяжка паверыць у тое, што Бог жывы, цяжка паверыць у цуд, у тое, што можна жыць па-іншаму. Таму мы для іх павінны быць вынікам Божых цудаў. Што тут казаць, калі нават Ян Хрысціцель сумняваючыся, пасылаў з турмы спытаць Ісуса: «Ты Той, хто мае прыйці, ці чакаць нам іншага?» (Лк. 7:20). На што Ісус адказаў: «А ты паглядзі, Ян, мёртвыя ўваскрасаюць» (Лк. 7:22). Колькі такіх рабят як я былі пахаваныя жыўцом, асуджаныя на смерць, а цяпер жывем і радуемся. «Сляпыя робяцца відушчымі» (Лк. 7:22). Я не бачыў і не заўважаў нічога акрамя сябе і асабістых інтарэсаў. Цяпер я бачу, як шмат людзей гіне, не ведаючы выйсця, і не магу быць абыякавым. «Кульгавыя ходзяць» (Лк. 7:22). Я пэўны час не мог хадзіць, калі на нагах ішлі запаленчыя працэсы ад брудных наркотыкаў, было заражэнне крыві. Цяпер я часта гуляю пешшу, дзякуючы Богу за гэтую магчымасць. Бог з часоў Ісуса Хрыста застаўся Тым жа, мае ўладу і жаданне дапамагчы кожнаму.

Эльвiра Белаус
Дата апублікавання: 08.06.2015

Убачыць Хрыста

  • Как это произошло... 22.08.2023 • Александра Новорай
  • О силе и славе Божьей, которые явлены в моей жизни 29.08.2022 • Сергей Наганович
  • А Он так неожиданно и так красиво вмешался в мою жизнь 25.05.2021 • Евгений Циранюк
  • Не ўважаючы сябе дасканалым 27.01.2016 • Эльвiра Белаус
  • РАТАВАЦЬ НЕЛЬГА ГУБІЦЬ 08.06.2015 • Эльвiра Белаус
  • www.ратаванне.Бог 15.05.2015 • Эльвiра Белаус

Как часто нашему слуху льстит фраза: "Всего добился сам!" В современном мире люди стараются изо всех сил, чтобы обрести независимость, чтобы стать на ступеньку выше, чем "серая масса". С одной стороны, это хорошо, когда люди трудолюбивы и много работают как по жизни, так и над собой, для того, чтобы что-то иметь. А с другой, становится очень печально, что постоянная надежда только на свои силы становится преградой для встречи с Великим Богом. Не редко встречается мнение, что веру в Бога придумали те, кто ни на что в этой жизни не способен. Им проще сидеть и ждать "подарок с неба". Что ж, каждое мнение имеет право на существование. Только очень хочется спросить: "На что будет ваша надежда, если у вас забрать здоровье, деньги и ваших близких?"

Здесь вы найдете "невыдуманные" истории людей, которым однажды посчастливилось обрести надежду, надежду, которая никогда не умрет. Если у Вас есть своя история, свяжитесь с нами!